donderdag 23 juni 2011

vimeo account

3D ex


concept en scenario

Synopsis - Scène outline – Scenario

Scène 1
Het is half 9 en Milo moet gaan slapen. We beginnen in Milo’s kamer met een close up van de foto van Milo op z’n vaders schouders. Op de gang horen we een mannenstem: “Zullen we morgen gaan baseballen? Of zwemmen?” “Laat mij met rust! Ga toch gewoon weg, stomme! Gij zijt mijn papa niet!” schreeuwt Milo terwijl hij z’n deur opensmijt en in pyjama zijn slaapkamer binnen stormt. Zijn moeder komt hem achterna de kamer in en probeert hem in haar armen te nemen maar Milo trekt zich keer op keer los uit haar armen. De man van de stem op de gang, die duidelijk niet de man van de foto op Milo’s nachtkastje is, blijft beteuterd in de deuropening staan. Milo staat nog steeds boos met zijn rug naar de man gericht, en na een korte blikkenwissel tussen zijn moeder en de man, verlaat hij de kamer en trekt hij zuchtend de deur achter zich dicht. “Kom, slapenstijd!” Zegt de moeder terneergeslagen, en ze duwt hem in de richting van zijn bed. “Milo, geef hem een kans, AUB? Voor mij?” Zegt ze terwijl ze hem instopt. “Ik weet dat het niet makkelijk is, maar ik zie hem echt graag. Je ziet papa volgend weekend al terug, maar wil je tot dan proberen vriendelijk te blijven? Alsjeblieft? ” Ze streelt geruststellend over zijn hoofdje en kijkt hem begripvol aan. Milo mompelt wat, maar de gefrustreerde ongelukkige blik in zijn ogen verdwijnt niet helemaal. Ze geeft hem een slaapkus op het voorhoofd, knipt het licht uit, kijkt nog eventjes vanuit de deuropening en sluit de deur, waarmee ze het licht uit de kamer bant, de warmte lijkt weg te zuigen en een ongelukkige Milo alleen achter laat in zijn grote lege kille kamer. Hij neemt de foto van hem en zijn vader, en wanneer hij er naar kijkt, beginnen zijn ogen te tranen. “Papa...” Snikt hij stil. Hij knijpt zijn natte ogen dicht, omarmt de foto, en krult helemaal op tot een droevig bolletje. Na lang wenen en woelen valt hij uiteindelijk toch in een onrustige slaap. Bij het uitzoomen zien we een 2de kader op zijn nachtkastje staan, een gezinsfoto met Milo, zijn vader en z’n moeder.

Scène 2
We beginnen met de opstelling van een gezinsportret/ foto met de 2 echte ouders achter een gelukkige Milo. De moeder en vader zijn eerder vaag en in de schaduw, en Milo staat duidelijk op de voorgrond in het licht. Plots valt er uit het niets een 3de schim tussen de 2 ouders in, een schim van een monster die de moeder omarmt en gromt naar de vader en die wegjaagt. Milo wil hem achterna lopen maar een arm van de 3de schim houdt hem tegen. Met tranen in zijn ogen kijkt hij om naar de schim en ziet een man met zijn moeder in zijn armen, knuffelend. Snikkend wendt hij zijn blik af en een troostende hand wordt op zijn schouder gelegd. Maar tot Milo’s grote angst verandert die hand in een monsterlijke klauw die pijnlijk in zijn schouder knijpt. Met een blik vol afgrijzen draait Milo zich weer om en waar daarnet een man stond, staat nu een monster dat hem grijnzend aanstaart met zijn moeder in zijn arm.
In paniek rukt hij zich los en begint rennend om zijn vader te roepen. Meteen zet het monster de achtervolging in. Bang rondlopend door zijn nachtmerries blijft Milo om zijn vader roepen, maar het monster lijkt hem telkens weer te snel af te zijn.
Wanneer hij zijn bed ziet, perst hij alles uit zijn lijf om een laatste spurt in te zetten tot in zijn bed. Hij duikt zijn bed in, onder de lakens, en blijft daar bang wachten. Wanneer het rustig lijkt te zijn geworden, kijkt hij heel voorzichtig onder zijn laken uit, en staart recht op de gelige grijnzende ogen van het monster. Hij werpt zich naar achter zijn bed uit en drukt zich met zijn rug tegen zijn kast in de hoek aan de andere kant van zijn kamer. Angstig hijgend speurt hij zijn kamer af op zoek naar het monster, maar dat lijkt verdwenen te zijn. Tot plots 2 armen door de kastdeur breken en naar de klein Milo graaien. En al snel breekt de rest van het monster ook uit de kast, en slaat met een wilde zwaai de muren van de kamer weg waardoor deze als een kaartenhuisje openvalt en we ons duidelijk weer/ nog steeds in de droomwereld bevinden.
Opnieuw vlucht Milo de onbekende wereld van de nachtmerrie in, roepend om zijn vader. Wanneer hij deze plots ergens boven hem in een deurgat van licht ziet verschijnen klaart zijn gezicht bang op en rent hij de treden op. Maar de trap lijkt oneindig te duren, en zijn vader lijkt helemaal niet dichter te komen, in tegendeel. En wanneer op Milo’s gezicht af te lezen valt dat ook hij zich dit realiseert, begint de trap te verbrokkelen en helemaal weg te vallen, waardoor hij gillend mee in de diepte valt. Spartelend met zijn armen en luid gillend valt hij dieper en dieper, en onder hem rijst de bek van het grijnzend monster ver opengesperd. En net als hij in de gigantische muil zou verdwijnen, wordt het scherm gevuld met een felle witte lichtflits.

Scène 3
Het felle witte licht van scène 2 gaat langzaam over op het warme licht blauw van een warme namiddag. Wanneer de camera zakt wordt duidelijk dat we ons in het park bevinden rond 3 uur in de namiddag. En in dit park zien we een gelukkige Milo van 2-3 jaar ouder die met zijn stiefvader met een baseball-balletje aan het gooien is, en iets verder op een bankje kijkt de moeder gelukkig glimlachend toe.




















woensdag 15 juni 2011